Dokter Beat

Dokter Beat,

Mijn zoon van vijftien pubert in het kwadraat, maar ik heb gezworen dat ik nooit zo’n typische zaag- en klaagouder zou worden. Hoe pak ik dat aan? Welk muziekje kan helpen?

Bruno
 

Goeie timing, Bruno.

Er is net een lied uit dat het vuile zaagwerk voor jou opknapt. Een lied dat je de pedagogisch verantwoorde woorden uit de mond haalt, zodat jij van krommenaas kunt gebaren en de chille vader kunt uithangen.

Het is een lied van de Groendienst uit Antwerpen. Die mannen zijn het gewend om met puberaal gedrag om te gaan, want strekenmensen vind je vooral in ’t stad, zelden op de parking. En zoals we dat kunnen verwachten, nemen die van de Groendienst geen blad voor de mond:

“En da smoren in ’t park … en hebben jullie morgen dan geen school … en gamen en gamen en iced latte of wadist amaal … en skaters en pleintjes en op den tram en op den tram is alles van u … en al dat gechill-chill-chill, waar eindigt da vraag ik mij af … sorry da ’k leef, sorry da ’k leef … kunde nog meer streken emme?”

Geef toe, Bruno: het klinkt extreem boomer, maar het is exact wat jij wil zeggen. En hoera, vanaf nu neemt de Groendienst het van je over. Stream hun ‘Streken’ telkens wanneer je puber om vier uur ’s middags nog in zijn bed ligt te stinken in een walm van pretsigaret. Of wanneer hij met een Hugo- (van Nicole) snor en Bobby Setter-sneakers tot onder zijn oksels opdaagt op het verjaardagsfeest van de bomma. Blijf ‘Streken’ draaien, tot je durft toe te geven dat je ze zelf liever nooit was verloren.  

Goe bezig, ouwe.
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik zit in een band en we voelen ons klaar om de wereld te veroveren, maar het lukt voor geen meter. Die paar keer dat we op een bierbak hebben gespeeld, was er bijna niemand die luisterde. Alleen mijn moeder placeert wel eens een dansje als we repeteren. Is er een lied dat me kan helpen om te blijven geloven in een muzikale toekomst?

X Celeste
 

Luister, Celeste.

In 1993 was ik 19 jaar en zat ik op kot in Gent. Ik ging vaak naar concerten in Vooruit en Democrazy, maar in het weekend pikte ik wel eens iets mee in een jeugdhuis in een boerengat. En zo gebeurde het dat ik op een zaterdagavond in 1993 met drie man en een paardenkop in een verder gênant lege zaal stond te kijken naar een bijzonder vijftal. Met een pint in de hand en open mond.

Maandenlang heb ik hun ep’tje grijsgedraaid op kot, op mijn aftandse cassetterecorder. Ik weet nog dat de cassetteband telkens weer bleef steken bij hetzelfde nummer. Dan moest ik het lint oprollen met een potlood dat in het gaatje paste, en hopen dat het gekraak van de kreuken de song niet zou overstemmen. Want wat dat ene nummer met me deed, daar kon geen Pisang Ambon aan tippen.

Ik heb het over Zea van dEUS, Celeste. De band bereikt intussen meer dan drie man, een paardenkop en een Dokter Beat met pint en open mond. De song is minder bekend, maar absoluut het ontdekken waard. Al was het maar om je eraan te herinneren dat alles wat groots is, weerloos begint. Kwetsbaar en chaotisch, in een gênant lege zaal. De kunst is om die ruimte te pakken, om die ene dansende moeder in te pakken, om elk boerengat een klets op de poep te geven.

Barman zegt het zelf in Zea: “Shoulda known it from the start / 'cause who knows where and who knows how far / this is leading me.”

Dat zie je van hier.
Dokter Beat

Dokter Beat,

Waar zijn de parels gebleven? Niet de hits die opgeblazen worden met airplay, maar de songs die echt binnenkomen. Ik wil ziel voelen. Begeestering. Vakmanschap. Welke Belgische naam mag niet ontbreken in mijn platenkast?

Jonathan
 

Eén naam, Jonathan.

Tiny Legs Tim.

Sinds zijn definitieve trip down south op 25 mei gaat er geen dag voorbij zonder Tiny Legs Tim in mijn living. Ik kende de man niet persoonlijk, maar ik kende wel zijn verhaal, en dat is altijd aan mijn ribben blijven plakken.

Het is het verhaal van een lijf dat wel eens haperde, maar waar een ziel in huisde met een ongekende kracht. Een kracht die versterkt werd door muziek, ook op de meest kritieke momenten. Songs geworteld in blues en roots, dat zou zijn medicijn worden.

Het is het bijzondere verhaal van Tim De Graeve, een West-Vlaamse Gentenaar met een buitengewone gave. De gave om te raken – op gitaar, op een podium én op straat, want de bluesvirtuoos beschikte volgens buren en vrienden over het schoonste talent van allemaal: het talent om gewoonweg mens te zijn.

Als je parels wil ontdekken, moet je in de legacy duiken van Tiny Legs Tim.

Weet je niet waar te beginnen? Dan raad ik je ‘Elsewhere Bound’ aan, een van mijn persoonlijke favorieten uit het gelijknamige studioalbum. Dat nummer geeft me al van bij het eerste fingerpicken een shot levenslust, en ik durf te denken dat het de veerkracht van Tim is die ik voel, in mijn hart en in mijn heupen.

Tiny Legs Tim (1978-2022)

Als er geen woorden zijn, is er nog altijd muziek.

Om te verzachten en te versterken.

Tim op repeat,
voor altijd.

Dokter Beat

Dag Dokter Beat,

Ik carpool af en toe met een collega. Op zich een toffe gast, maar hij heeft de neiging om me continu van alles uit te leggen. Mansplaining van de ergerlijkste soort. Welk lied kan ik opzetten als hij weer eens bezig is?

Lotte
 

Hou je bek en bef me, Lotte.Die hit van Merol werkt altijd. Duidelijke boodschap, plezante gevolgen, vooral in een lange file. Minpuntje: Merol is Nederlandse, en in dit kabinet schrijven we enkel Belgische muziekrecepten voor.

Ik vond een waardig alternatief in de Belpop-archieven: ‘Shut Up, Narcissus’ van Customs. Strak ingesjorde postpunk met snedige riffs en een expliciete titel. Perfect om betweterige bijrijders lik op stuk te geven. De familienaam van Customs-frontman Kristof – Uittebroek – draagt op gewiekste wijze bij tot het Merol-effect.

‘Nothing in this world compares to me’, zingt Uittebroek, en daarmee houdt hij de mansplainer een spiegel voor. Ofwel snapt je collega de hint en houdt hij zijn bek, ofwel wordt het tijd voor een treinabonnement.

Geniet van de file!
Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik ben klaar voor de zomer. Ik zie dat zweet en die hotpants en die pols vol festivalbandjes al helemaal zitten. Maar ik zoek nog een anthem voor in de tent. Ideetje?

Tx! Alix
 

Schuif die sponsen zweetband maar al over je voorhoofd, Alix, want deze zomer wordt een waterval, een waterval, hey-ey, wo-oh!

Je kent ongetwijfeld ‘Je t’Aime Moi Non Plus’ van Jane Birkin en Serge Gainsbourg. Da’s een kreuner van formaat die je vooral niet wil horen als je ouders in de buurt zijn, omdat het dan een beetje awkward wordt. Of moet ik tegenwoordig ‘cringe’ zeggen? Soit, je snapt het plaatje.

Maar wist je dat er in het najaar van 2021 een nieuwe kreunklassieker op de wereld werd losgelaten? Ik heb het over ‘Do It’ van MEYY, een bloedhete schijf van Belgische makelij die al heel wat tenten op stelten heeft gezet.

MEYY is het alter ego van de Brusselse artieste en producer Charlotte Meyntjens. Haar ‘Do It’ is pure begeerte, met lome beats of love, en lyrics die aan al je favoriete plekken blijven plakken: “I'm obsessed with you, you / And I think you don't mind that / Your words stick like glue, uh / And I wear them like a necklace …”

Halverwege de song krijgt MEYY bijval van r&b-sensatie Joanna, die met haar Franse tongval voor extra frissons zorgt. Een lust voor het oor, en dan heb je de kronkelende videoclip nog niet gezien.

‘Do It’ is het zomerse anthem dat je zoekt, Alix. Werkt perfect in de festivaltent en daarbuiten. Behalve onder de partytent op zondagmiddag bij je ouders. Da’s een beetje cringe.

Komaan en doe het!
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik voel kriebels voor een meisje dat ik vaak tegen het lijf loop in de Delhaize. Ik wil haar wel eens uitnodigen bij mij thuis om een Magnum te delen, maar ik krijg het niet over mijn lippen. Welke song geeft me een duwtje in de rug?

Liefs, Noa
 

Liefste Noa,

Het lied dat zich opdringt – en ik ben onbeschrijfelijk blij dat ik het eindelijk eens kan bovenhalen – is Ten-Eleven van Novastar. Je moet wel even zoeken om dit pareltje te vinden: bij mijn weten staat het enkel op de compilatie-cd van Humo’s Rock Rally uit 1996. Dat album is helaas niet meer bestelbaar, maar gelukkig is er iemand zo sympathiek geweest om een versie van Ten-Eleven op YouTube te zetten.

In die song bezingt Joost Zweegers zijn ‘supermarket baby’ die ‘everything worthwhile’ maakt. Hij schreeuwt zijn verliefde ziel uit zijn lijf, aangemoedigd door aanzwellende drums en een scheurende gitaar die rechtstreeks naar alle mogelijke zwellichaampjes gaat. Zoals we dat van Joost kunnen verwachten, is hij niet te verlegen om al na anderhalve minuut met de deur in huis te vallen: ‘So if you should feel like coming over …’ Als dat geen uitnodiging is om een Magnum te delen, dan weet ik het niet meer.

Ik geef het toe: ik ben bevooroordeeld. Want ik stond daar in de AB, in 1996, toen Novastar met Ten-Eleven de finale van Humo’s Rock Rally won. Ik had nochtans ‘awoe’ geroepen, want ik was fan van Arid en die gasten grepen naast de prijzen, maar het was te laat: Ten-Eleven zat al onder mijn huid. En ik werd smoorverliefd op iemand die ook in die zaal stond en die voor altijd zal verbonden zijn met dat lied. Ik weet dus dat het werkt. Zet Ten-Eleven op in de Delhaize, ergens tussen de Magnums en de natte kattenvoeding, en ze is verkocht.

Succes!
Dokter Beat

Dokter Beat,

Nu (bijna) alles weer mag, zou ik blij moeten zijn. Ik zou mij moeten smijten, in het nachtleven, in concerten en cafébezoeken. Maar het gedruis overvalt me. Het is te luid, te druk, te veel. En dan voel ik me abnormaal. In welk lied kan ik herkenning vinden?

Bert
 

Beste Bert,

Je bent niet de enige die overprikkeld rondloopt nu de wereld weer op volle toeren draait. Nu pas valt op hoe we de knoppen al jaren richting luider, sneller en nog een streepje stroboscopischer draaien. Plezant voor even, om te voelen dat je leeft, maar onze neurale bedrading lijdt daaronder. Een vol hoofd, fluitende oren, draaiduizelingen: het zijn echt niet alleen OKRA-leden die daar last van hebben.

Wannes Cappelle van het Zesde Metaal kent het ook:

“Laat mie maar doen, ik bluvve binnen
Dag zonder schoenen, dag zonder zinnen
Laat mie maar doen, laat mie maar zin”

In ‘Dag Zonder Schoenen’ verwoordt Wannes wat velen van ons voelen nu we de carrousel voor onze ogen zien versnellen:

“Ze zeggen toe kom naar buiten, de straten zin vul
Kzegge woaren ze leeg
Kzoe ze nie helpen vullen
Ik kom min kot niemeer uit

Ma toch merci dajet vroeg
Ik zweret alles is goed voor de reste ma voor vandage ist genoeg”

Blijf maar binnen en draai Cappelle, Bert. Of zoek buiten een lager toerental op. Tussen de takken van de bomen. In de witruimte tussen de woorden. In de kleine kunst die raakt waar het deugd doet. Om het leven te voelen, heb je massa noch megafoon nodig. Een goeie bedrading volstaat.

Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik ben van het angstige type. Iedereen weet dat intussen, maar toch schrikken ze nog als ze een kijkje nemen in mijn hoofd. Toen ik me onlangs nog eens kwetsbaar opstelde, kreeg ik de reactie: "De reikwijdte van uw gedachten is écht maf! Wat voor zotte webben creëert gij?!"
Op dit moment zit ik in corona-isolatie, de ideale plek om nóg meer angstwebben te weven, zo blijkt. Een muziekje om bij deze en toekomstige weverij door de boxen te knallen is welkom. Mijn wazige hoofd en gespannen middenrif zullen u eeuwig dankbaar zijn.

Zachtaardige angsthaas

Lieve zachtaardige,

Ten eerste: stop met jezelf een angsthaas te noemen. Zeg liever dat je vaak haasje-over doet met gedachten. Dat klinkt even beestig, maar minder bang. Een brein dat springt en spint en dat je kunt stretchen tot ver voorbij het dichtstbijzijnde zwarte gat, dat is een zegen voor de creativiteit. Proficiat.

Ten tweede: focus niet te veel op je wazige hoofd en je gespannen middenrif. Wat je aandacht geeft, groeit. En je wil straks nog door de deur en in je fietshelm kunnen, toch? Verleg je focus naar de dingen die wél mogen groeien. Je goesting in het leven, bijvoorbeeld. Die verlepte vrouwentong die al vijf maanden droog staat. Of je longinhoud – na corona geen overbodige luxe.

Ten slotte: zing tweemaal daags ‘Opgelost’ van Raymond van het Groenewoud. Als je achtentwintig keer per zangstonde herhaalt dat alle problemen opgelost zijn, dan begint je brein dat ook te geloven. Qua constructieve taal kan dat tellen. De laatste lettergreep van elke ‘opgelost’ is trouwens zo langgerekt dat je er perfect een diepe uitademing op kunt loslaten, eventueel aangevuld met een spirituele, ohm-achtige vibratie. Opgelooooooost. Dat ontspant het middenrif en verlicht elk zwart gat.

Zo, opgelost.
Dokter Beat

Dag Dokter Beat,

Ik zit al jarenlang met een oorwurm en die heet ‘ik ben niet goed genoeg’. Tien jaar later, na vele cursussen en meditatiesessies, valt dat irritante beestje zo nu en dan al ’s in slaap – halleluja – maar de kleinste trigger is goed om het weer wakker te porren. Nog beter mijn best doen en pleasen óf mij opblazen en op zoek gaan naar bevestiging zijn mijn twee patronen waar ik dan met volle vaart terug induik. Terwijl ik eigenlijk gewoon mezelf wil zijn, want dat is goed genoeg.

Benieuwd naar jouw muzikale zalfje voor mijn gekwelde ziel.

Een nieuwsgierige bambi
 

Beste bambi,

Ik geef je geen muzikaal zalfje. Zalf smeren op een oorwurm maakt dat dat beestje nog langer blijft plakken. Net zoals zalvende woorden je behoefte aan bevestiging alleen maar in stand houden. Honderd keer horen dat je goed genoeg bent, heeft geen zin als je het zelf niet voelt. Dan blijft die kutplaat gewoon hangen.

Geen zalfje dus, voor je gekwelde ziel, maar een provocatieve techniek featuring Charlotte Adigéry & Bolis Pupul. Zet hun cynische electroschijf ‘Thank You’ op en aanhoor de echo van je eigen stem. Een stem die hengelt en pleast en zichzelf op de kop klopt – “My inspiration comes from you, oh what an honour, I am not worthy of your kindness.” Een stem die zelftwijfel ademt en elk succesje toeschrijft aan andermans talent – “Couldn’t have done this without you and your opinion, enlighten me with your vision. Oh thank you, oh thank you, oh thank you …”

Wedden dat je je binnen de kortste keren kapot ergert aan je eigen gevlij en kleinmakerij? Wedden dat je al snel een gigantische drang voelt om tegengas te geven? Om die stem vanbinnen erop te wijzen dat je wél iets in je mars hebt, dat je geen superster maar ook geen schotelvod bent en dat je niet hoeft te buigen om te mogen bestaan?

Zing ‘Thank You’ mee tot op het einde, met de bezwerende mantra “enough, enough, enough, enough, enough …”, en voel de genoegheid door je bambilijfje stromen.

Meer moet dat niet zijn.
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Welk lied zou jij voorschrijven om een gênant moment te neutraliseren? Het zit zo: net voor een huiskamerconcert ga ik nog snel even naar het toilet. Ik zit net neer wanneer de wereldberoemde rockartiest de deur opentrekt. Hij roept sorry, ik schrik zo hard dat het lossen even niet meer lukt. Wanneer ik even later pal voor hem zit tijdens het huiskamerconcert, is het moeilijk om nog aan iets anders te denken. Heb je een muziekje om dit gênante voorval met een knipoog weg te wuiven?

D’sigrid
 

Nou nou, D’sigrid,

Een huiskamerconcert is per definitie intiem, maar met je broek op je enkels – of je rok onder je oksels – wordt het wel heel knus. Keek die wereldberoemde rockster diep in je ogen toen hij voor je kwam staan en zijn microfoon ter hand nam? Wierp hij schalkse blikken tijdens het beroeren der snaren? En heb jij er met rode kaken een bis! bis! bis! uitgeperst tijdens het klappen? Of keken jullie allebei weg, om de ongeschoren waarheid zo snel mogelijk te wissen?

Wat er die avond ook speelde tussen jullie, laat het in je herinnering geen gêne zijn. Muziek maken is jezelf blootgeven. Muziek is kwetsbaar, naakt en puur. Waarom zou jij je dan schamen? Een huiskamerconcert zonder intimiteit is als een toilet zonder pot: kak.

Toch nog niet helemaal op je gemak? Veeg de laatste restjes weg met ‘Satan Is In My Ass’ van Evil Superstars. Dat lied haalt de lont uit elke geconstipeerde kont: “Satan is in my ass / He wears a ballerina-outfit and a fez / Satan is in my ass / And when he comes out you can hear the sound of brass …”

Haal ‘Satan Is In My Ass’ boven bij vertwijfeling en nare geurtjes. Het klaart de lucht. Het is de wc-eend die je doet beseffen dat er geen gênante situaties bestaan, alleen gedeelde kwetsbaarheid.

Alleen nog even doorspoelen.
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik hou erg veel van mijn puberdochters, maar het continue grenzen aangeven, gepaard gaande met discussies/ruzies, is soms zo lastig. Ik hou zelf meer van vrijheid geven, maar hier kan het soms echt niet anders. Ik word daar wel eens verdrietig van en moet mijn vertrouwen in de toekomst dan opnieuw gaan zoeken. Is er een song die mij hier doorheen kan loodsen?

Bedankt, Daphne
 

Wat een ouder lijden kan, Daphne.

Maar goed, een ouder moet nu eenmaal leiden. Paaltjes in de grond slaan en draad spannen. Bordjes beschilderen met TOT HIER EN NIET VERDER OF IK SCHREEUW HET VAN DE DAKEN. Als ouder moet je het erf begrenzen en een overzichtelijke lap vrijheid creëren, zodat kuikens in alle veiligheid het kalf kunnen uithangen.

Zullen die kuikens onder de draad door kruipen? Zullen ze de borden bekladden met BOEIE en BOOMER en #DELEVEN? Zullen ze de vrijheid zoeken voorbij de veiligheid van jouw grenspaaltjes? Da’s zeker. En dat hoort zo. Maar laat al je attributen staan: de bordjes, de paaltjes, de leidraad. Het lijkt misschien niet zo, maar je dochters vertrouwen erop. Losgehen is alleen maar leuk als je weet waar je kunt thuiskomen.

Intussen schrijf ik je ‘Oempalapapero’ voor, een topschijf van Marva uit 1975: “‘k Voel mij vandaag zo oempalapapa, oempalapapa, oempalapapero, ‘k voel mij vandaag zo oempalapapa, oempalapapa door jou …” Doe geen moeite om de tekst te analyseren, want de parentale wijsheid is ver te zoeken. Maar het refrein beschrijft hoe de gemiddelde ouder zich voelt: dolgedraaid. Als een gestoorde Oempa Loempa in een failliete chocoladefabriek. En te midden van al die chaos herinnert de jolige stem van Marva ons eraan dat er altijd iets te vieren valt: #DELEVEN zoals het is. Lastig, maar boeie.

Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

De liefde van mijn leven is vertrokken en we hadden zelfs nog geen eigen liedje. Hoe moet ik nu mijmerend uit het raam kijken, hopend op haar terugkeer? Waar vind ik muzikale zalf voor mijn ziel?

Alex
 

Bij mij, Alex.

Bij mij is thuiskomen in een warme living met een restje koude cava.
Bij mij is binnensmonds bleiten om wat was en is en misschien ooit zal zijn.
Bij mij is compleet in je eentje en zij aan zij en alles tegelijk. 

‘Bij mij’ van pianiste Eve Beuvens is mijmermateriaal van de bovenste plank, Alex.
Een woordeloos weefwerk van filosofische poëzie en jazzimprovisatie,
met een veelbelovend begin, een roezemoezig vervolg en een vaag einde.
Zoals alle mooie liedjes die te snel voorbij zijn om zomaar een punt achter te zetten.

Blijf bij mij. Blijf bij mij weg.
Slaap bij mij. Slaap bij mijn hond.
Als je lang genoeg mijmert met Eve Beuvens ontdek je vanzelf wat je wil:
een welkom terug of een vaarwel.

Tot die tijd is dit jullie lied.
Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik voel mij onzeker door de stijgende temperatuur, de overvloedige regens, de omikronvariant, de feestjes met beperkte familie, de onverwachte nieuwjaarscadeautjes … Hoe kun je mij helpen?

WW
 

Wacht, WW,

Je vergeet nog de opmars van schurft, de exponentiële groei van influencers met geverfde wenkbrauwen en de nieuwe spellingsregels die zomaar even stellen dat Jan groter is als Marc. Jan groter als Marc?! Zelfs Jambon en Van Ranst gaan daar volgens mij niet mee akkoord.

Het is godgeklaagd, WW. Al die plagen waar niemand om gevraagd heeft. Gooi ze op een hoop en je kan het einde der tijden bijna ruiken. Gelukkig kunnen we leunen op de Gentse bard Lieven Tavernier, die zelfs in dagen van duisternis een lampje weet aan te knippen: “Tussen schaduw, tussen licht, is er een weg die voor me ligt. Geen goeroe, geen leraar die mij leidt. In de dagen van mijn duisternis, mijn tranen, is er licht dat blijft.”

‘In De Dagen Van Mijn Duisternis’ is een hoopje hoop. Het lied dateert van 2014, maar het verwoordt perfect waar we vandaag staan: met het zeewater aan de lippen, maar geen zin om te verzuipen. Laat het licht van Lieven elke avond voor het slapengaan door je hoofd spelen en je zult 2022 zien zitten. Door de hitte, door de overvloedige regens, dwars door alle wenkbrauwhypes heen.

Geen fan van het Nederlandstalige chanson? De coverversie ‘In My Days Of Darkness’ van Gabriel Rios klinkt net iets Puerto Ricaanser, maar het effect is hetzelfde: de plagen mogen met bakken uit de lucht vallen, jij houdt stand. Beter als Jambon, beter als Van Ranst.

Gegroet,
Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik ben binnenkort jarig, maar door alles wat er gaande is in de wereld, staat het huilen me nader dan het lachen. Welke Belgische artiest brengt me in een toeters-en-bellenstemming?

Ada
 

Liefste Ada,

Je leven vieren is nu meer dan ooit gepermitteerd. Want je hebt een kutjaar overleefd. Je bent blijven ademen, al was het soms met horten en stoten. Je bent blijven stappen, zo goed en zo kwaad als mogelijk. Je hebt elke dag opnieuw boterhammen gesmeerd, Zoom-achtergronden uitgeprobeerd en niet al te gepikeerd gereageerd op zij die zichzelf ‘de wakkersten der Belgen’ wanen.

Dat verdient een feestje, Ada. Een partytrip naar een wereld vol golven en pieken en hallucinante kleurvarianten. Voor zo’n tripje kun je paddo’s pakken, maar het feest komt nog sneller op gang met het psychedelische Trippin’ van de Wizards Of Ooze op de draaitafel. Die mannen zetten toeters en bellen en Hammond-orgels en Wurlitzer-toestanden in om je te laten genieten van je eigen illusies, niet die van de farmacie.

‘It was just a minor indication of my imagination’, zingen ze. En ook: ‘It messed up my configuration …’  Vervolgens gaat het minutenlang van trippin’ naar flippin’ en terug. Zeg nu zelf: daar zitten we met z’n allen toch al meer dan een jaar op te wachten? Op het nieuwe abnormaal, waar het lachen ons nader staat dan het huilen en waar we verjaardagskaarsjes uitblazen met gigantische pupillen, high van het leven?

Trip trip hoera, Ada!
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Voor de zoveelste keer verstilt de muziek. Concerten worden geannuleerd, het nachtleven ligt op zijn gat … We hebben een nieuw anthem nodig om kracht uit te putten. Doe jij een suggestie?

Genegen, Luc 

Lieve Luc,

Ik zou hier gevat kunnen antwoorden en zeggen dat het muziekvirus veel te besmettelijk is en niet plat te spuiten en hoe meer varianten, hoe meer vreugd en dat soort dingen. Maar die fase van troosterige woordspelerij zijn we allang voorbij.

Je hebt gelijk: het is tijd voor een nieuw anthem. Een lofzang op de kunsten. Een lijflied voor makers en fans, om de stilte mee aan stukken te brullen zodat de hoop van zich kan laten horen.

Ik vond het antwoord bij je naamgenoot, Luc. Vos was een meester in het fabriceren van levensreddende anthems, zomaar aan de keukentafel, tussen de soep en de patattenpuree. ‘Wij dansen en zingen’ is er zo één:

“Als wij het zelf doen
Doen wij het beter
Met eigen handen
Wij dansen en zingen
Ons plan is onzeker
De toekomst is duister
Maar hoort u ons klagen
Wij dansen en zingen”

Daar heb je je boostershot, Luc. Dansen en zingen is het begin van beter. Soms vraagt een mens zich af hoe we het in godsnaam zullen overleven, maar dit meesterlijke plan van Luc De Vos voedt het vertrouwen dat het goed gaat komen. Ik zie hem al zitten, daarboven, met zijn tanden bloot en zijn duim omhoog. ‘Goe bezig, moatje!’ zou hij zeggen. Laat ons dat vooral geloven.

Dokter Beat

Dokter Beat,

Venetië is een superromantische stad waar je vooral met je allerliefste naartoe wil. Maar ik ben hier in mijn eentje. Is er een deuntje dat het gemis aan liefde in deze stad wat kan compenseren?

Stefano
 

Stante pede naar de Brug der Zuchten, Stefano. Die brug staat er sinds 1600 en kan wel tegen een zielenroerseltje. De zuchten die daar al geslaakt zijn! Vroeger moesten bajesklanten op weg naar de kerkers van de gevangenis over die ‘Ponte dei Sospiri’ heen lopen. En dat deden ze dus al zuchtend, omdat ze door de raampjes in de brug voor het laatst zicht hadden op die vermaledijde Venetiaanse duiven die treiterend van hun vrijheid genoten. Zelfs Casanova, de sloeber, zou er een van zijn meest hartstochtelijke zuchten hebben gepleegd.

Ga er maar staan, Stefano. En laat je gaan. Lucht je hart. Zucht luid en diep om de liefde, om het leven, om dat ene vermaledijde duifje dat je maar niet uit je hoofd krijgt …

Zodra de zwaarte uit je systeem is, kan je je innerlijke vogel eens lekker loslaten op The Cuckoo In The Clock van Toots Thielemans – een nummer uit 1958 dat overloopt van levenslustige lichtvoetigheid. Je moet zelfs geen moeite doen, de vibes zijn zo hups en smoothdat je voeten vanzelf richting San Marcoplein schuifelen om daar een kleine performance ten beste te geven.   

En zo word je dus verliefd op het Venetiaanse stadsleven, Stefano. Zonder allerliefste aan je zijde, maar met zicht op Spritz, Toots en de vrijheid om hartstochtelijk te vogelen, al is het in gedachten.

Zucht. Gelukzak.
Dokter Beat

Lieve Dokter Beat,

Even een moeilijke vraag. Er zijn tijdens de coronaperiode heel veel mensen gestorven zonder een echt afscheid, en het valt me op dat iedereen weer tot de orde van de dag overgaat. Welk lied raad je me aan om toch eventjes op de pauzeknop te drukken?

Warme groet, Pieter

Lieve Pieter,

De rouwpauzeknop. Die moeten we dringend weer installeren. Hij heeft bestaan, vroeger, toen de buiken nog spraken en de mensen nog tijd maakten voor troost en verdriet. Telkens als iemand te maken kreeg met een klein of groot afscheid werd die knop ingedrukt. Dan kwam er ruimte vrij. Voor onbepaalde tijd. Voor godverdommmes en het is toch niet waar. Voor weet je nog die keer en hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten.

De rouwpauzeknop is alles in één. Het is terugspoelen, blijven hangen en vooruitlopen op de zaken. Het is stoppen met tranen, toch weer starten en alles nog een keer in je opnemen: haar blik, zijn hilarische broek, die irritante tic die je vandaag zo hartsgrondig mist … Dankzij de rouwpauzeknop hoef je geen snelheid en geen richting te kiezen. Alles is toegelaten – ook loslaten.

Je snapt het plaatje, Pieter: voor de soundtrack van het leven is de rouwpauzeknop essentieel. In afwachting van een officiële installateur raad ik je aan om ruimte te maken voor ‘Leave A Light On’ van Marble Sounds:

“Don't search to find. Don't smile just to be nice. Don't run just to get there on time. Be amazed, simply blown away. Live on without getting off your cloud. Sure I can leave a light on, leave a light on for you …”

Je moet het horen om te voelen wat het met je doet. Hoe je hart opengaat en het licht binnensijpelt. Hoe dat licht fel op de pijn schijnt, en tegelijk het leven verlicht.

Pak je tijd, Pieter.
Dokter Beat

Reveil op 1 november

2021 komt met de meest intense 1 november van de 21ste eeuw. Daarom hoopt vzw Reveil om samen met heel wat steden en gemeenten zoveel mogelijk warmte te verspreiden.

Al enkele jaren organiseren meer dan 1 op de 3 Vlaamse gemeenten op 1 november samen met Reveil een kerkhofconcert. Daarbij brengen lokale muzikanten, dichters en vertellers een eerbetoon aan de overledenen.

Meer info: https://www.reveil.org/1-november

Dokter Beat,

Ik wil de jonge generatie een hart onder de riem steken. Ze hebben het moeilijk, maar ze worden amper serieus genomen. En als ze hulp zoeken, omdat het niet meer gaat, komen ze op de zoveelste wachtlijst terecht. Muziek lost niet alles op, maar kan wel veel verlichten. Welk deuntje raadt u aan, dokter?

Vriendelijke groeten,
Emanuel
 

I hear you, Emanuel. Ik zie het ook, in mijn praktijk, in de wandelgangen, in de wereld. Jongeren die naar adem happen, maar geen gehoor krijgen en extra zwaar in de klappen delen. Onze kanaries in de kolenmijnen slaan alarm, maar hun keeltjes worden vakkundig dichtgeknepen, want er is in de grotemensenwereld geen goesting om te vertragen. Geen tijd om voorbij de curves te kijken. Geen budget om mens te zijn.

Ik weet niet hoe dat bij jou zit, Emanuel, maar ik geloof in mirakels. Ik geloof dat we met onze ogen wijd open kunnen dromen, en als heel veel mensen dat tegelijk doen, dat we dan de wereld kunnen veranderen. Jong en oud, Insta-influencer of niet.

‘Let’s plan a miracle’, Emanuel. Met dat nummer uit het album Wake Up And Dream levert Admiral Freebee de moed, de goesting, de peper in ons aller gat:

“Let’s be realistic and plan a miracle. Don’t want to be too narcissistic, and make it too difficult. Let’s plan a miracle. It’s not ’cause you can say it out loud, but it’s something that you really mean.”

Aan alle kanaries, net behaard of al bejaard: laat je hypnotiseren door de woorden van de admiraal. Kweel mee. Voel het. Geloof het. Gooi het in een plan. Kom uit die kolenmijn. Yes you can.

Dokter Beat

Mijn huis raakt stilaan leeg … Dochter woont alleen en komt slechts één weekend op twee naar huis, zoon staat zo fel in het leven dat hij voortdurend op pad is om voluit te leven. En ook in de liefde is nabijheid sinds kort zoek. Hoewel ik stilte erg kan smaken, zal een gepast muziekje ongetwijfeld de leegte wat kunnen vullen. Heb je een tip voor mij?

Steven
 

Het legenestsyndroom is een motherfucker, Steven. Voor je het weet, breek je de stilte alleen nog maar met nostalgische zwelgmuziekjes: ‘Laat me nu toch niet alleen’, ‘Ik wil je, blijf bij me’, ‘Ik mis je elke dag een beetje meer’ … En zelfs ‘Ik spring uit een vliegmachien’, als je niet oppast.

Je kroost toont je de oplossing, Steven. Als je leeft zoals je dochter - alleen - dan moet je doen zoals je zoon: voluit in het leven staan. Dat is geen uitnodiging om Breezers achterover te slaan, maar wel een herinnering aan de geneugten van het vrije leven. Op een onverantwoord uur meebrullen met een onverantwoord baldadig nummer van Fifty Foot Combo, bijvoorbeeld.

Ik raad je ‘Wild Man’ aan, om te beginnen. Dat heeft alles in huis wat jouw lijf nu nodig heeft: een dreigende sfeer, scheurende gitaren en een tekst over hete buurmeisjes. Het is erover, ik weet het. Maar als je een middenweg wilt vinden, moet je eerst alle uitersten uitproberen.

Die rol van zorgende vader en begripvolle partner heb je nu wel in de vingers, het is tijd om de ongetemde Steven weer eens wat ruimte te geven. Word wild, man!

Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik doe zo hard mijn best, maar ik heb het gevoel dat het nooit genoeg is. Niet genoeg voor mezelf, niet voor mijn omgeving, niet voor de mannen in mijn leven … Misschien helpt een muzikaal duwtje in de rug?

Bedankt,
Jo
 

Lieve Jo,

Ik ga hier niet beweren dat je wél genoeg bent, want zo werkt het niet. Van God en klein Pierke bevestiging krijgen, maar er zelf geen bal van geloven, dat leidt tot niets. Dat is water naar een bodemloze put in de zee dragen.

Je krijgt die leegte enkel gevuld met liefde voor jezelf. Met melige hartjes waar je zogezegde mankementen op geborduurd staan. Met je eigen dikke duim die knipoogt en knikt, omdat je best weet dat je goed bezig bent, ondanks zoveel.

Voel je ze niet? Blijven die opstekers ergens halverwege hangen, bij dat schreeuwerige stemmetje dat zegt: goed geprobeerd, loser, maar net niet? Arme Jo. Dat kan niet zijn.

Ga met je ongewassen kop voor de spiegel staan, zet ‘Een Hart van Goud’ van Will Tura extra luid en zing mee:

“Nee, ze is geen droomprinses, die met haar kroonprins trouwen gaat, en ook geen schoonheidskoningin, die op de voorpagina staat.

Soms kom je haar toevallig tegen, op de bus of met de fiets, loop dan niet te snel voorbij, kijk eens goed, ze heeft toch iets.

Ze heeft een hart van goud, zo mooi vanbinnen, ze wil haar leven lang heel diep beminnen…”

Zodra jij beseft wat voor een hart je in de kuip hebt, zal je het zien, daar in de spiegel: je bent genoeg. En als het voor jou genoeg is, volgt de rest vanzelf. Dan vult die bodemloze put in de zee zich met gouden momenten en schone venten.

Melig hartje,
Dokter Beat

Dokter Beat,

Mijn kind van zes zit in quarantaine. Ze had zo uitgekeken naar het eerste leerjaar, en nu zit ze thuis, de uren en de dagen af te tellen. Ze slaapt ook heel slecht. Heb jij een muziekje dat haar mooie dromen bezorgt?

Karen
 

Neem haar mee op een wandeling, Karen. Oké, ze mag niet naar buiten, maar in haar hoofd is alles mogelijk. Daar leiden alle wegen naar wonderlijke avonturen.

Geef haar een oogmasker en een koptelefoon, en zet ‘Nachtwandeling’ op, een lied van An Pierlé en Fulco Ottervanger uit het album Slumberland.

Dat begint mysterieus:
“Een vreemde wandeling
Ik slaap, maar ook weer niet
Loop van de trap
Dat is gevaarlijk”

En het wordt nog spannender:
“Word wakker in de stad
Weet eerst niet waar ik ben
Ik werd verrast
Doordat ik niets herken”

Ineens weerklinkt engelengezang:
“Zo met je handen strak naar voren want je slaapt dan
Dan mag je alles want je weet er zogezegd niks van”

En daar begint het avontuur, langs snurkende bakkers, slapende gebouwen en stille treinen, langs bevroren eendjesgrachten en fonteinen. Op de tonen van Ans betoverende stem bouwt je dochter haar eigen dromen – met vuile voeten en een blij gezicht, tot het ochtendlicht.

Je droomleven creëren tijdens de quarantaine – het kan!
Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik heb iets nodig om te kalmeren. Bier en Valium heb ik al geprobeerd, maar daar word ik nog mottiger van. Hellup.

Riley
 

Pils en pillen leggen je plat, Riley. Pas op: languit op de mat gaan liggen, is een prima idee. Maar doe het vooral om je zenuwstelsel te ondersteunen, niet om de vertigo van een kater op te vangen.

Ik raad je aan om meditatie een kans te geven. Het woord wekt misschien dezelfde kokhalsneigingen op als een krat Cara Pils, maar dat is een kwestie van tijd. Installeer je op een lege bierbak of leg je plat op de mat, sluit je ogen en dein mee op de golven van ‘River Man’ van Dans Dans. Hun woordeloze cover van de Nick Drake-klassieker brengt je naar een andere dimensie – voorbij tijd, ruimte, lastige kinders en werkstress.

Die belletjes, die rinkelende, twinkelende betovering … Het is een open deur richting alles en niets, richting bron en monding, richting komen en gaan van vroeger, vandaag en later. Een muzikale mindtrip met veel gevoel en zo goed als geen verdoving. Op de baren van Bert Dockx en zijn companen is kalmeren kinderspel, Riley. Kinderspel zonder projectielbraken.

Ohm, namasté en dat soort dingen.
Dokter Beat

Dokter Beat,

Moedeloosheid overspoelt me, Dokter Beat. De wereld is om zeep, mijn lief is weg en Charlie Watts is dood. Ik heb iets nodig dat me weer hoop geeft.

Stef
 

Herkenbaar, Stef. De meeste mensen die vandaag mijn kabinet binnenstappen, hebben daar last van. De eerste stap richting beter: vermijd de media. Kranten lijsten ellende op alsof er niets anders meer is. Schermen schreeuwen moord en brand en verbeelden de onomkeerbaarheid van de ondergang. Die tsunami aan doemberichten deprimeert en demotiveert, terwijl we net nu wat extra peper in ons gat kunnen gebruiken.

Zet ‘Life’ van Arid op, Stef. Bij voorkeur in een liveversie. Slier mee met de slidegitaar, voel je hartkamers langzaam opengaan en smijt je dan met volle overgave in het refrein:    

“We forced up the fear
and that's why we're wandering
Life, life, life, life, life
Just hold on my dear,
isn't that why we're here, love?”

‘Hold on tight to the life’, Stef. Vul je onbewuste met liefde voor het leven. Met goesting in plaats van gelatenheid. Met hoop en vertrouwen dat alles nog mogelijk is, behalve de wederopstanding van Charlie Watts.

Er zit meer in een liedje – en in jou – dan je denkt.
Dokter Beat

Dag Dokter Beat,

Heb je muziek die oud zeer kan helpen helen?
Pijn die zijn oorsprong vindt in moeders vernietigende oordeel?

Met dank!
Roos
 

Lieve Roos,

Oud zeer krijg je er niet zomaar uitgepraat. Dat heeft zich vastgezet in je lijf en leden, waar het onbewust maar zeker je doen en laten bepaalt. Vooral als die verband houdt met een ouder, kan versteende pijn heel hardnekkig zijn. 

Laat de analyse los, Roos. Vergeet moeders vernietigende blik. Speel de herhalingen van haar oordelen niet langer af in je hoofd, maar focus op je lichaam: voel waar het verdriet zit en waar de woede zich heeft opgestapeld. Week dat oud zeer los en wijs het mild maar moedig de weg naar buiten op de indringende tonen van ‘Heureux’ van Jacques Brel:

“Heureux qui chante pour l'enfant
Et qui sans jamais rien lui dire
Le guide au chemin triomphant
Heureux qui chante pour l'enfant
Heureux qui sanglote de joie
Pour s'être enfin donné d'amour
Ou pour un baiser que l'on boit
Heureux qui sanglote de joie”

Geef het kind vanbinnen al de liefde die het verdient. Je moeder kon het misschien niet, maar jij kunt het wel. Met haar keukenschort op je blote vel. Geruggensteund door Brel.

Bien à vous,
Dokter Beat

Dokter Beat,

Tot de coronaperiode begon, had ik een affaire met iemand op wie ik stilletjesaan echt verliefd geworden was. Net toen ik voor haar wou kiezen, brak de eerste lockdown aan en vertelde ze me dat ze het wachten beu was en een relatie was begonnen met iemand anders. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan en had het niet makkelijk in de lockdownperiodes. Ik heb haar niet meer gezien, ze stuurde me wel een lief verjaardagsbericht maar ik krijg haar niet uit mijn gedachten. Hoe kan ik haar gewoon vergeten?

Tim
 

Tim, toch. Ik zou bijna medelijden met je krijgen. Was je echt van plan om de knoop door te hakken en voor haar te kiezen? Of kwam die drang pas opzetten toen zij voor een ander koos en dus onbereikbaar werd? Dat heb je met die onmogelijke liefdes: ze trekken aan je, maar diep vanbinnen willen we niet dat ze werkelijkheid worden.

Maak even abstractie van de love interest in kwestie en keer naar binnen: waarom ben jij een affaire begonnen, Tim? Wat mis je in je relatie? Hoe zou jij je ideale partner omschrijven: sexy, spitsvondig, betrouwbaar …? En – hou je vast – ben jij zelf zo een exemplaar? Zou jij vandaag met jezelf in een amourette willen zitten? 

Werk aan de winkel, Tim. Laat jezelf en alle mogelijke liefdes niet langer wachten en word zélf de knappe, grappige, eerlijke wederhelft waar je van droomt. Voor een psychedelische schop onder je kont raad ik je ‘Why should we wait’ aan, een grandioos nummer uit 1993 van de Gentse supergroep Soapstone: “Tell me why // why should we wait // until tomorrow // what we can do today …”

Zanger Tom Derie herhaalt die woorden elvendertig keer per luisterbeurt, dus wees gerust: je brein wordt grondig gewassen. Voor je het weet ben je die vlam vergeten en weet je weer wie jij bent.

Met plezier,
Dokter Beat

Dokter Beat,

Ik voel me sip. En heb grote dorst. Geef me een plaat en alcohol.

Imaan
Verzachten, Imaan. Dat is het eerste wat in me opkomt als ik jouw vraag – correctie: bevel – lees. Verzachten is de boodschap. Dat klinkt soft, ik weet het, en jij gaat er natuurlijk van uit dat softheid je nog sipper zal maken. Newsflash: dat is niet zo.

Ik geef je een plaat, vriend. ‘TV Song’ van Moondog Jr.
Om eens goed bij te janken:“I like to sit and cry in front of my TV // I like to think of words to scream // About all it is I am // And all it is I wanna be … // At least for a little while // My life will be alright.

Ik geef je geen alcohol. Die kan je zelf pakken. Maar ik zou ervan afblijven.
Verdriet en woede moet je doorvoelen, niet verzuipen.

Ben je klaar met foeteren en janken, dan komt de échte grote dorst: de dorst naar het leven. En geloof me: daar wil je niet van af.

Cry like a man, Imaan.

Ge kunt het.
Dokter Beat

Dokter Beat,

De examens zijn voorbij maar ik blijf dromen van onderbroekloze mondelinge examens die slecht aflopen omdat al mijn tanden loszitten. Welke song helpt me van deze ellende af en doet me dromen van ijsjes met hagelslag?

Starboy

Zo, Starboy,

Daar zou Freud stiekem wel een beetje opgewonden van raken. Ik vat zijn droomduiding even voor je samen: tanden die loszitten of uitvallen, dat wijst op faalangst en twijfelen aan je eigen kunnen. Zonder onderbroek gezien worden, betekent dat je je schaamt of kwetsbaar voelt. En dromen over examens doe je als je het gevoel hebt dat je op de proef wordt gesteld. Geen topcombinatie voor een uitgeslapen kop, lijkt mij.

Stap 1: stop met altijd en overal de Starboy uit te hangen.
Geef toe dat het leven niet altijd blinkt en dat jij niet constant schittert. Steek je broek af, kijk naar je tekorten en omarm ze, ook als er iemand meekijkt. Niets mis met de lat hoog leggen, maar geef jezelf de toestemming om eronderdoor te lopen als dat even nodig is. Besef dat je genoeg bent, dan hoef je niets te bewijzen.

Stap 2: kruip elke avond in bed met ‘Faalangst’ van Willy Organ.
“Faalangst, faalangst // onzekere mensen hebben faalangst, faalangst // wie niet op zijn tanden bijt, raakt zijn zelfvertrouwen kwijt // het is een ziekte van de tijd // maar niet van mij.”
Neem er indien mogelijk de videoclip bij voor het niet te onderschatten visuele Organ-effect. Je brein zal de woorden absorberen en ’s nachts, tijdens de REM-slaap, een nieuw zelfbeeld installeren.

Zo gaat dat dus, Starboy. Zo transformeer je een perfectionist in een feilbare boy die droomt van ijsjes met hagelslag die net voor het likken op de grond vallen, zodat hij eens goed kan lachen met de mankementen van het leven.

Falen zonder angst is de nieuwe boxershort!

Dokter Beat

Dokter Beat,

Voor veel mensen zal eenzaamheid een herkenbaar gevoel zijn, zeker tijdens deze coronatijden. Welk lied luister jij wanneer je je eenzaam voelt? Wanneer je het gevoel hebt dat je even helemaal alleen bent en niemand aan je denkt?
Daar ben ik benieuwd naar.

Groetjes, Nina
 

Lieve Nina,

Het ding met eenzaamheid is: het is de combinatie van een gedachte en een gevoel. Diep vanbinnen nijpt een pijnlijk tekort aan verbondenheid, en dan durven we al eens te veronderstellen dat er niemand aan ons denkt. Maar is dat wel zo, Nina? Ben je zeker dat je niet ergens een tante hebt die jou 24/7 meedraagt in haar sacoche? Een ex-klasgenoot die zich nog elke dag voor de kop slaat omdat hij je nooit het achterste van zijn tong heeft laten zien? Een kassierster die hoopt dat jij straks nog eens passeert voor een kilo kerstomaten, omdat de lachkuiltjes in je wangen haar dag goedmaken? Ben je zeker dat zij er niet zijn, Nina?   

Het ding met eenzaamheid is: je staat er nooit alleen in. We zitten met z’n allen solitair te wezen op onze eilandjes. We denken solidair, en we missen elkaar, soms meer dan menselijk is, maar we blijven turen naar de einder in de hoop een glimp van de ander te zien. Terwijl wij zélf die ander kunnen zijn.

Reik uit, Nina. Zet ‘Islands’ van Intergalactic Lovers op en zwaai naar de overkant:

“Well I burned my bridges with broken matchsticks // So convinced that I didn't deserve what's on the other side // All tricks played by my own mind //… // We are islands // Drifters lost at sea // Waiting for our ships to come on in // We are praying for // The love that has been sinking // We are waiting for // The love to come in, ships to come on in …

Wees die boot. Wees die brug. Wees die ander die eilandjes verbindt. We zitten er allemaal op te wachten.

Ik denk aan je.
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Iedereen kijkt uit naar de vakantie, maar ik niet. De kinderen constant naar kampen en grootouders voeren, jaloersmakende vakantiefoto’s zien voorbijkomen op sociale media, je eigen benen die bleekscheterig wit blijven … Ik zal blij zijn als het september is. Welk lied helpt me de zomer door?

Merci,
Stijn
 

Beste Stijn,

De zomer zit vol schoonheid maar jij lijkt alleen de shit te zien. Ik vermoed dat je een veel te zware zonnebril draagt. Zo een bonkig exemplaar met van die donkerbruine meekleurende glazen die het blauw van de lucht blokkeren zodra het een beetje te zonnig wordt. Met zo’n ding zie je de realiteit scherper, dat is waar, maar de schittering van het leven verdwijnt.

Stel je blik bij, Stijn. Kaktoestanden zullen er altijd zijn, maar ze worden minder zwaar als jij wat lichtheid in die filter brengt. Een beetje meer Monty Python, of nog beter: Maurits Pauwels en de Benelux Calypsos. Hun hitsingle ‘Dood’ is de perfecte plaat om het vakantieleven te vieren: “Iedere ochtend schijnt de zon, het is weer prachtig om te zien, de zon die schijnt op een massagraf, het is weer prachtig om te zien, nooit kan de mens de zon verlaten, want ze zorgt voor ons dagelijks brood, en al die tijd houdt ze ons in de gaten, want iedereen moet dood.”

Calypso-kitsch van de bovenste plank – ideaal om lange kampritten, foto’s van slierende lijven op Ibiza en andere bleekscheterij te relativeren. Wel even opletten: dit is oorwurmmateriaal, dus je hangt er de rest van de zomer aan vast.

Laat het je vooral welgevallen,
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik voel verdriet na verlies duwen en bonken in al mijn kieren maar de tijd en ruimte zijn er nog niet om los te laten. Welk muziekje helpt me door deze vreemde fase van willen maar niet kunnen heen?

Liefs,
Bienie

Beste Bienie,

Als verdriet duwt en bonkt, zit er maar één ding op: de deur opendoen. Een gevoel wil gevoeld worden. Zolang je die stap overslaat, zolang je alleen maar door het deurspionnetje kijkt en verder van krommenaas gebaart, zal het verdriet zich in alle hevigheid en in allerlei vormen blijven aandienen.

Wat jij nodig hebt, is een automatische deuropener. Een lied dat je helpt om de sluizen open te zetten zodat het verdriet kan stromen, ongegeneerd, tot het tussen je lippen loopt en van onderaan je kin tot in je decolleté druipt. Een lied dat je helpt om diep in het snot te duiken en te voelen wat er broeit.

Dat ene lied dat jij nodig hebt, is ‘Iris’ uit het album Stratégie de la Rupture van Wim Mertens. Het pianospel opent al een paar hartkamers, maar zodra zijn kopstem oppopt, ben je verloren, Bienie. Die gaat dwars door alle zelf gemetselde muurtjes. Ofwel schiet je in de lach, dat kan ook, maar ik geef het je op een blaadje: daarna komen de tranen.

Laat maar lopen. Vul je decolleté met gevoelde nattigheid en veeg alles af aan het tafelkleed. Ween tot je leeg bent, want daar, in die leegte, ontstaat de ruimte om los te laten. Eens gevoeld, voelt ge dat verdriet transformeert. Dan gaat het van duwen en bonken naar een subtiel duwtje in de rug. Van ‘niet kunnen’ naar ‘verder willen’. En johei, ook daar past die hoge kopstem bij.

Alles komt goed!
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik heb last van gedachten die maar blijven malen in mijn hoofd. Dat gaat van 'wat gaan we nu weeral eten', over 'pfff, is dit het allemaal’ tot ‘welke wandeling zullen we nu nog maar eens uitstippelen’. Hierdoor blijf ik precies in cirkeltjes lopen in plaats van moedig voorwaarts … Hoe kom ik uit deze draaikolk en terug op het rechte pad?

Groetjes, Sophie
 

Het klinkt alsof jij al op het rechte pad loopt, Sophie. Op een wel héél recht pad. Een pad vol verantwoorde maaltijden op vaste tijdstippen en netjes uitgestippelde wandelingen waarbij niets aan het toeval wordt overgelaten. Een platgetreden pad, Sophie. Dat kan saai worden.  

Het goede nieuws is dat je zelfs vanop platgetreden paden zotte zijsprongen kunt maken. Je ziet ze misschien niet, die alternatieve routes, maar ze zijn er wel. Tussen de distels en achter de stammen schuilt de ware schoonheid van het leven. Zo moeilijk is het niet: één stap uit de maat en je zit op een ander spoor. Eén gewoonte doorbreken, één ding anders doen, en je wereld wordt vanzelf interessanter.

Om je verbeelding te prikkelen, schrijf ik je een overdosis ‘Je veux vivre’ van Arno voor. In de pianoversie op zijn nieuwe plaat schraapt hij het leven bij elkaar, but not as we know it:

“Je veux vivre dans un monde
Où les chiens embrassent les chats
Et où ils dansent
Ils dansent une rumba

Je veux vivre dans un monde
Sans cholestérol
Avec une overdose de rock'n'roll”

Tijd om te leven, Sophie!
Dokter Beat

Dokter Beat,

Sinds enkele maanden wonen mijn vriend en ik apart.
We horen elkaar vaak, de deur staat op een kier, maar de tijd moet uitwijzen of hij onze relatie nog een kans wil geven. Ik moet loslaten en vertrouwen. Telkens ik Dokter Beat zie opduiken, denk ik: zou daar geen plaat voor bestaan? Voor een tijd van onzeker afwachten?

Veel liefs,
Yousra
 

Lieve Yousra,

Loslaten en vertrouwen: ik hoor het je graag zeggen.

Zat het er vroeger tegen met mijn lief, dan vertelde mijn vader altijd hetzelfde verhaal: als je aan de teugels van een paard trekt om het dicht bij je te houden, zal het zich loswrikken om de weide/wereld te ontdekken. Laat je de teugels los, en is het ‘meant to be’, dan komt het paard vanzelf naar je toe.

Trekken en sleuren is zelden de oplossing. Onzeker afwachten evenmin. Gebruik deze tijd om stil te staan bij jezelf en stappen te zetten die je deugd doen. Wat wil JIJ? Hoe ziet jouw ideale relatie eruit? Hoe wil jij je voelen – ook zonder de prins en het paard van je dromen? Schrijf maar neer, met pen en papier. Zodra je dat beeld duidelijk hebt, kan je vooruit. Elke ochtend vóór het eten ‘Vooruitgang’ van Gorki opzetten, helpt om de juiste vibe te voelen:

“Mijn inzet is groot // Mijn rug is stevig // Ik moet zaaien en maaien // De zon begint te schijnen // Ik zie het doel // Ik zie het einde // Er is vooruitgang // Dankzij de vooruitgang // Is er vooruitgang.”

Wacht niet op zijn beslissing maar neem je leven in handen, Yousra. Ga vooruit als de beste versie van jezelf. Wil hij straks toch graag meewandelen? Jij beslist. Kiest hij een ander pad? Ook goed, want intussen weet jij wat je waard bent. En de weide/wereld wacht.

Vooruit!*
Dokter Beat

* apolitieke aansporing

Dokter Beat,

Mijn lief zit constant op zijn smartphone. Spannende lingerie, wielrennen op tv, versgebakken perencake: niets helpt, zijn ogen blijven aan dat schermpje plakken. Met welke song roep ik hem tot de orde?

Nora
 

Neem het vooral niet persoonlijk, Nora.

Het ligt echt niet aan dat seutige gebloemde biesje van je beugelbeha, noch aan het nasale stemgeluid van Michel Wuyts of aan de kwaliteit van je quatre-quarts. Zijn mobieltje zit gewoon barstensvol verslavende algoritmes. Hij wil liken en geliked worden. Hij wil zijn bestaan bevestigd zien in opinies en emoji’s met geflexte biceps die – laat ons eerlijk zijn – weinig of geen uitstaans hebben met het echte leven.

Vergeef het hem, Nora, want hij weet niet wat hij doet.

Wat jij kunt doen, is hem uit die eindeloze loop halen door hem een koekje van eigen deeg te geven. Dat kan met ‘De Sms’ende Mens’  van FULCO (Fulco Ottervanger voor de vrienden). Het concept van de song is simpel: achtentwintig keer ‘de sms’ende mens’, afgewisseld met biepjes en bliepjes en snedige Siri-interventies. Artpop van de bovenste plank. Onwaarschijnlijk irritant voor wie gezellig in een vicieuze cirkel zit en geen zin heeft in een paradigmashift.

Met die song, beste Nora, drijf je jouw sms’ende mens tot waanzin.
Dan kan jij weer lekker zijn gebloemd biesje in de branding zijn.

Ge moest al op Spotify zitten!
Dokter Beat

Dag Dokter Beat,

Wat kan de ideale soundtrack vormen tijdens de dagelijkse ochtendrush waarbij de kinderen naar school moeten en jij jezelf moet klaarstomen voor het werk?

Robbe

Ik ken het, Robbe. Ik voel je pijn.

Met groot en klein samen in de badkamer kan plezant zijn, maar niet als je de hete adem van de schoolbel in je nek voelt.

Beperk de stress met dit stappenplan:

Stap 1: Zet de wekker een halfuur vroeger dan gewoonlijk, drink thee met bloemenhoning of bijzonder slappe koffie en luister naar ‘Bloemen en Bijen’ van IKRAAAN: “Ogen dicht op mezelf gericht // Ik ben vrij nu // Ik laat me gaan, ik alleen // Ik ben vrij nu // Voel mezelf nu.”
De zwoele stem, pianoklanken en subtiele beats verlagen je bloeddruk en vertragen je hartslag. Adem vier tellen in, hou je adem vier tellen vast, adem vier tellen uit en hou opnieuw vier tellen vast. Met dat ‘vierkant ademen’ op de tonen van IKRAAAN vermijd je dat je huishouden straks vierkant draait.  

Stap 2: Maak de kinderen wakker – blijf intussen vierkant ademen, ook na de tiende poging – en zing tijdens de outfitfrustraties en de ‘ik heb vorige week al gedoucht’-discussies liefdevol mee met ‘Balanceren’ van Brihang: “'t Is om te houden vaje, nie om je op te houden // ’t Is om te wriengen en te passen en iets up te bouwen // ’t Is om te klungelen dermee, met de esthetiek // ’t Is om te houden vaje, nie om je op te houden // ’t Is om te blèten en te lachen tergeliekertied.”

Laat weten of het werkt!
Dokter Beat

Dokter Beat,

15 jaar jong was ik, toen Gloria Estefan dit meganummer zong in Vorst Nationaal. 30 jaartjes geleden ondertussen. Corona heeft me veel doen nadenken over vroeger, vooral over de liefde en mijn liefde voor muziek die toen ontstond. De Engelse songteksten die ik vertaalde met mijn Prisma-woordenboekje, om ze daarna om te zetten naar een liefdesbrief voor een toenmalig lief ... Zalig zij die zot zijn, denk ik dan. Waarom vertel ik dit nu aan jou, Dokter Beat? Geen flauw idee, maar muziek doet ‘iets’ met ne mens. ;-)

Greetz van Daddycool

 
We maken even samen de som, Daddycool. Als ik het goed heb, ben jij nu 45 jaar. Voeg daar een paar hete herinneringen aan Gloria Estefan, een oud lief en een geparfumeerde brief aan toe en je komt onvermijdelijk uit bij midlifegedoe, beste vriend.

Bespaar jezelf die leren broek en die veel te donkere haarverf, en zoek verlichting in ‘Maladie d’un Fou’ van Vive La Fête. Volgens mijn Prisma-woordenboek vertaal je dat als ‘ziekte van een zot’. En ja, dat is zo ongeveer de definitie van een midlifecrisis, toch?

“Mettes ta joie dans la femme de ta jeunesse // c'est la maladie, maladie d'un fou // c'est l'enfaible qui ce marie par amour // maladie, maladie d'un fou …” zingt de schone Els Pynoo op een hupse electrobeat. En hup, altijd weer gebeurt er iets vanbinnen. Vanbuiten meestal ook, maar dat hoef ik niet per se te weten.

Laat het minstens eenmaal daags knallen, Daddycool. En zing mee. Je hoeft niet alles te snappen, Danny Mommens mompelt ook maar wat op de achtergrond. Het belangrijkste is dat je de zotheid eert en het leven viert. Een midlife is al zo kort.

Salut, mon ami.
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,

Ik heb last van PMS. In de week die voorafgaat aan mijn regels kan alles nogal zwart lijken. Of zwart-wit. De reden van dat zwaardere gemoed valt me dan op een bepaald moment wel in, maar dat lost het niet op. Een krachtig, vrolijk nummer kan misschien helpen, dokter?

Alle muzikale hulp welkom.

Veel dank!
Martha

Het premenstrueel syndroom, beste Martha. Dat is niet om mee te lachen. Ik begrijp dat je dat graag zou willen, dat je de donkerte zou willen wegduwen. Helaas laten hormonen zich zelden temmen. Je kunt dat zware gemoed dus beter benoemen, erkennen, omarmen.

Ik weet het, Martha, dat zijn woorden die tegenwoordig niet alleen in zelfhulpboeken en vrouwenbladen maar zelfs in de commentaren op hln.be worden misbruikt. En toch zit er waarheid in.

Zet bij de eerstvolgende premenstruele episode het lied ‘Alles in zwart-wit’ van Buurman op:

“Als ik nu eens tijd had voor een beetje vrolijkheid // zou dat blijven duren, zolang ik dat wil? Als ik nu eens tijd had voor een beetje vrolijkheid // zou je dat werkelijk merken aan mij?

Hier loopt de grens, op de rand van het land met de afgrond // Hier zijn geen kleuren meer, hier is alles zwart of wit.”

Wentel je in de zwaarte, in het zwart-witdenken, in het zwellen van je borsten en buik. Gooi je broeksknoop open en geef ruimte aan de lastigheid. Dan wordt alles stukken draaglijker. En dan kan je verder met hét succesmedicijn: ‘Seks en slechte whisky’, alweer een song van Buurman: “Geef me vannacht seks en slechte whisky // Meer wil ik niet: seks en slechte whisky // Schenk mij een glas en stap voor stap win ik jouw hart.”

Wacht je liever met die seks tot de postmenstruele periode, dan is dat ook prima, Martha.

Maar die whisky kan altijd.

Schol,
Dokter Beat 

Lieve Dokter Beat,

In het scrollen op de website belandde ik hier. Even testen, dacht ik. Niet met een vraag voor mezelf maar wel eentje voor jou. Is er een bepaalde artiest of een bepaald nummer dat je doorheen je genezingsproces kracht kon geven? Ben ik gewoon benieuwd naar. Verder hoop ik dat je heel veel leuke vragen krijgt!

Liefs, Vee
 

Lieve Vee,

Hoe attent.

Het pad van Dokter Beat was het voorbije jaar inderdaad niet zonder hobbels. Maar goed, niemand heeft ons ooit een hobbelvrije rozentuin beloofd, toch? Gelukkig maar, want hoe zouden we anders ontdekken dat er in de ruimte tussen vallen en opstaan, tussen de struikelstenen en de bebloede knieën, ook wonderschone liedjes klinken?

Voor mij was er tijdens het helen één constante: ‘I believe in you’ van Black Dub.
Neuters die nu al roepen dat Black Dub geen Belgische band is, moeten hun snater houden. Ten eerste: frontvrouw Trixie Whitley is geboren in Gent, heeft er jaren gewoond en keert nog vaak tevreden terug. Ten tweede: in tijden van tegenslag neut men niet over nationaliteit, punt.

‘I believe in you’ dus. Dat nummer dreunde ik mee tijdens mijn wekelijkse wandeling, met koptelefoon en zonnebril op om even weg te zijn van de wereld en er toch middenin te staan:

“From where I was standing / It was hard to see, hard to see / But what has always been / Will forever be, forever be …” En dan het refrein eindeloos blijven herhalen, als een mantra: “I believe in you / Yes, I do / I believe in you.”

Daar, lieve Vee, haalde ik de kracht om hobbels te nemen.

Ik kan het iedereen aanraden, met name de neuters.

Gegroet,
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,
Welke song zet de juiste toon om mijn vriend ten huwelijk te vragen?
En welk openingsdansnummer sluit daar dan mooi op aan?
Eeuwige dank.
Puaff

Proficiat, Puaff,

Een groots liefdesplan is precies wat we nodig hebben in deze ontwrichtende tijden.
Begin met minstens zesmaal daags ‘Oui ou non’ van Angèle op te zetten. Kwestie van de vraag al te installeren in zijn onderbewuste. Vooral het refrein mag op repeat: “c’est oui ou bien c’est non, hier tu me voulais, c’est oui ou bien c’est non …”  Zijn brein zal daar vanzelf een antwoord op formuleren, en dan zit dat alvast klaar wanneer jij die knieval maakt.  
Let wel: dit is een song over aantrekken en afstoten, over het bed delen en daarna de laan uitsturen, dus als sommige zinnen niet in je plannen passen, gooi er dan snel even een stofzuiger of een luidruchtige blender overheen.

Zegt je vriend ‘ja’ – waar we gemakshalve vanuit gaan – dan blijven we bij de Brol* van Angèle voor de openingsdans. Het nummer ‘Nombreux’ heeft alles in huis om tantes te doen janken, zatte nonkels het zwijgen op te leggen en het feestpersoneel te doen mijmeren over betere werkuren:
“Nombreux sont ceux qui séduisent
Nombreux sont ceux qui dansent près de moi
Ils pourraient être les plus beaux
Tu sais que mes yeux ne suivent que toi"

Toegegeven: het leest als Axelle Red, maar het is wel degelijk Angèle, en het is de perfecte song om nog jarenlang samen in katzwijm te vallen. In goede en kwade dagen. Tussen blender en stofzuiger.

Allez-y, Puaff!
Dokter Beat

* Brol is het debuutalbum van Angèle, of wat dacht je, dit is geen Humo-recensie.

Beste Dokter Beat,
Wat is het mooiste lied voor een goede vriendin?
Winnie
 

Beste Winnie,

Ik snap het. Je wilt die vriendin eens goed tegen je gilet trekken, maar dan zonder je longen in gevaar te brengen. Wanneer heb je haar eigenlijk voor het laatst gezien? Niet via Zoom, Teams of het schermpje van je telefoon, maar in levenden lijve, zo up-close-and-personal dat je haar wittewijnadem kon ruiken en dat jullie aan elkaars citroentaartje konden prullen? Dat moet toch al een tijd geleden zijn. Tenzij jullie de maatregelen aan jullie hippe laarzen lappen, maar dat kan ik me van jou echt niet voorstellen, Winnie.

Stuur je vriendin het wonderschone ‘Soon’ van Naima Joris. Dat lied komt het dichtst in de buurt van een schoot en twee warme vrouwenarmen: ‘Soon / I will get there soon / And we’ll meet again / We’ll get together like we used to / Like we should / Like I said I would / Soon / It will all be over …’

Naima schreef het lied na het overlijden van haar zus. En net daarom schrijf ik het jou voor, Winnie. Want uiteindelijk zijn we allemaal zussen. En we willen allemaal zo snel mogelijk weer samenkomen om witte wijn te hijsen en elkaars falen te ontkennen. Zoals we dat vroeger deden en zoals we dat opnieuw zullen doen. Weldra, als alles voorbij is.

Santé,
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,
Uw recept graag voor hartenpijn/liefdesverdriet.
Merci!
Ed

Ed toch, wat een vraag …

Over welk soort hartenpijn hebben we het hier? Heeft het te maken met een lief, een kind of een hond? Zit je in ontkenning of in Netflix-binging? Is het vijf jaar of vijf dagen aan de gang? Zoveel variabelen, zoveel soorten verdriet.

Je geeft geen details, Ed, en dat zegt iets over jezelf. Leg je hart op tafel en kijk voorbij de schaafwonden naar de echte kwetsuren. ‘Beats of Love’ van Nacht Und Nebel op repeat kan helpen om die oorspronkelijke wonde bloot te leggen: “It rains in my heart / Because you threw me a dart.” Wie speelde vogelpik met je hart, Ed? En hoe voelde dat? Roep en bleit en trek dat pijltje eruit. Dan kan het helen beginnen.

Mijn recept? In feite kan je om het even wat opzetten, want uiteindelijk gaan alle liedjes over de liefde. ‘Laat het gras maar groeien’ van Sam Gooris? Liefde! ‘Satan is in my ass’ van Evil Superstars? Liefde! Zelfs instrumentale freejazz gaat over liefde, maar dan zonder woorden. Voel welke vibratie je deugd doet, tril lekker mee en dan heelt dat gaatje vanzelf.

Bij leven en welzijn,
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,
Ik heb serieus veel last van coronamoeheid.
Heb jij een tip voor mij om daar beter mee om te gaan?
Liesbeth77

Lieve Liesbeth77,

Ik ben coronamoe, hij is coronamoe, wij en zij zijn coronamoe … Dat virale biermerk verbindt ons meer dan we doorgaans denken. Maar hoe moe we met z’n allen ook zijn, wallen zoals die van Van Ranst moeten we te allen tijden vermijden. En dat kan, Liesbeth77.

Corona heeft zich ooit via één vleermuis, vleesetende mens, eencellige of whatever verspreid. Het grote ontwaken kunnen we dus ook dominogewijs lanceren. Dat gaat zo: jij opent je voordeur en laat ‘I want to dance again’ van The Subs uit de speakers knallen. “Open up your spirit and control your body / I want to dance again / Forget who you are and become who you want to be …”

Een paar buren en voorbijgangers schrikken wakker, nemen hun smartphone en steken via Spotify nog meer coronamoeë mensen aan: “I want to dance again / Feel connected / Take your time / Take your space …” En zo verspreidt het Subs-dansvirus zich, subliminaal en subatomair, van hier tot in Wuhan en terug: “To dance is sacred / It's the way our bodies learn / It's the way our bodies talk / To dance is to be proud / To dance is to be alive!”

Laat je dus nooit wijsmaken dat de situatie hopeloos is, Liesbeth77. Forget who you are and become who you want to be: een wakkere burger die weet dat er maar één vonkje nodig is om wereldwijd het vuur te ontsteken.

Subtiele groet,                                                                                            
Dokter Beat

Beste Dokter Beat,
Wil je me a.u.b. helpen, Dokter B-B-B-Beat?
Ik zoek de meest melancholische plek in België. Voor een wandeling alleen. Met een thermos thee & een toepasselijk muziekje mee.
Dank je Dokter Beat!
Allerbeste groeten, Anabel
 

Allerbeste Anabel,

De meest melancholische plek in België ligt ergens diep verborgen in de groeven van de plaat ‘Anatomie Van De Melancholie’ van Jan Swerts.
Trek je wandelschoenen van Decathlon aan, laat de naald van je kompas zakken en volg het vinylspoor van buiten naar binnen. Ik kan je nu al vertellen dat het een magische tocht wordt, cirkelend rond de essentie van melancholie.

Van ‘Een Verlangen Naar Ontroostbaarheid’ gaat het richting ‘Kapel Van Het Niets’. Dat is de ideale locatie om die thermos thee en die geplette sandwiches met zwetende kaas boven te halen, Anabel. En net wanneer je denkt ‘Meer is er niet’, ontdek je ‘De Deugd’ en kom je ondanks het steentje in je schoen en die onvermijdelijke valpartij aan bij het ultieme ‘Verdriet’.

Zijn er toeren die je kippenvel bezorgen, wees dan niet bang om even te blijven hangen. Want daar, diep in de groeven van je eigen anatomie, kan je de verstilling ten volle voelen.   

Wil je zwelgen in troostesse(*), lieve Anabel, volg dan gewoon het spoor van Swerts.

In je eentje, verre van eenzaam.

Geniet ervan,
Dokter Beat

(*) Het woord ‘troostesse’ kreeg ik in bruikleen van collega-muziekdokters Dominique Van Malder en Joris Hessels. Steun onze actie & eis de toevoeging aan de Van Dale via de hippe hashtag #troostesse!

Beste Dokter Beat,
Ik heb soms heimwee naar mijn jeugdjaren. Ik denk dan aan onbezorgde, avontuurlijke kampmomenten in de scouts, badminton spelen op straat in de zomer terwijl het regent en al veel te laat is ... Ik ben heel benieuwd naar jouw muzikaal antwoord.
Groetjes, Lisa

Beste Lisa,

Ik hoor het al, jij hebt in je jonge jaren net iets te vaak meegezongen met ‘Heimwee doet ons hart verlangen’ van Jef Simons en Armand Preud’homme. Schoon scoutslied, zelfs in de versie van Koen Crucke, maar het is onversneden hersenspoeling. Zeg nu zelf: ‘Heimwee doet ons hart verlangen naar de geur van brem en hei’? En naar ‘zomerwinden’? Allemaal truken om je de geur van de bierwinden in de hudo te doen vergeten, beste Lisa.

Het was vroeger niet beter, ook niet bij het badmintonnen op straat. Vijf huizen verder woonde een eikel die altijd met het pluimpje ging lopen, toch? En na die late avond in de regen stond je ’s ochtends op met groen snot en het begin van hardnekkige sinusitis, weet je nog? Alleen heeft je brein – met de steun van Jef Simons en Armand Preud’homme – ervoor gekozen om het leven zoals het was op te leuken.

Dat is precies wat jij vandaag ook moet doen, Lisa. Pak het leven vast en pimp de shit. Laat de eikels links liggen en geef jezelf dat pluimpje. Vergeet die overjaarse scoutsjongens met hun heimweesong en begin elke dag met een dosis Ertebrekers:
‘Gisteren was gisteren
Win were oes beste gedoan
't Goat mie zeker niet elpen
Do nu nog bie stille te stoan.’

Graag gedaan,
Dokter Beat