De Oh's van Mattias

Disorientations is een relatief nieuwe Antwerpse formatie, al kun je de stem van zanger/gitarist Niels Elsermans herkennen van eerdere postpunk-projecten als Lagüna en Melting Time. Samen met jeugdvrienden Lukas Van Camp en Tomas Serrien blaast hij nieuw leven in de gekende en geliefde 80’s sound.

Oh: Voor desoriëntatie en verwarring is hier geen ruimte: ‘Don’t’ is een bijzonder strakke en urgente postpunk.

Ook de Gentse Vroni De Moor grijpt terug naar de jaren tachtig, al zoekt zij iets meer licht op in haar synthpop. Niet dat het hier een zorgeloos feestje is: in haar stem en teksten klinkt de weemoed altijd door. Een jaar na haar eerste single heeft Vroni al heel wat extra weerhaakjes gekweekt.

Oh: Bitterzoete melancholie die je toch in beweging krijgt is niet evident, maar hier helemaal geslaagd.

Caitlin Talbut (Blond) en Ilayda Cicek (ILA) kon je de voorbije maanden al aantreffen in deze rubriek, en in de band van Catherine Smet vind je ze allebei terug, versterkt door drumster Mo Govaerts. Samen maken ze indiepop die zowel past binnen melancholische playlists, opgewekte TikToks en de betere hipsterkaraoke-sessie. En dus ook meer dan terecht in deze rubriek.

Oh: Laat je niet misleiden door dat bijna kinderlijke pianomotiefje: ‘Lady’ is wel degelijk een straf lied voor grote mensen die zich soms wat kleiner voelen.

Dit Gentse trio bewijst dat er nog lang geen einde komt aan de reeks spannende jazzbands die ons land rijk is. Na het conservatorium volgen de repetitieruimtes, en binnenkort ongetwijfeld concertzalen en festivalweides.

Oh: ‘Home Cinema’ doet ons grote ogen opzetten door na een slimme opbouw nóg vier minuten te imponeren met inventieve speelpatronen, met een hoofdrol voor de sax van Werend Van Den Bossche.

Helemaal op het einde van Catbugs debuutalbum stond het Nederlandstalige ‘Remslaap’. Op opvolger ‘Slapen Onder Een Hunebed’ uit Paulien Rondou zich voluit in haar moedertaal. Het zijn dromerige mijmeringen die perfect passen bij haar fluisterende stem en bedeesde instrumentatie.

Oh: Vruchtbare grond bij Catbugs bioboerderij De Paardebloemhoeve in Westmalle, waar we naast zelfplukgroenten ook dit ‘Bereklauw’ aantreffen.

We fronsten even bij het beluisteren van de inzendingen op onze VI.BE-pagina, want de stem van The Shadow Machine klonk wel heel vertrouwd in de oren. Een snelle zoekopdracht bracht uitklaring: dit is het nieuwe project van Jo Geboers van Low Land Home. Naast z’n warme stemgeluid is ook de melancholie weer van de partij, en deze tweede single bewijst dat debuutsingle ‘Blind’ eerder dit jaar geen toevalstreffer was.

Oh: ‘Thirst’ is een troostende warmwaterkruik die we tijdens de aankomende donkere dagen graag tussen onze trommelvliezen klemmen.

Twee jaar na zijn gesmaakte debuut-ep ‘Cheap Dreams’ is Jan Verstraeten terug met het eerste nummer van zijn debuutalbum ‘Violent Disco’, en dat klinkt een pak opgewekter en aanstekelijker dan wat we van hem gewoon zijn.

Oh: Lang thuiszitten heeft Jan Verstraeten duidelijk de nodige drive gegeven. “I’m gonna dance my fears away, I’m gonna shake until they’re gone gone gone”, zingt hij uitnodigend. Wie nood heeft een exorcisme op de dansvloer koopt maar beter een concertticket voor een van z’n shows.

Er staat geen limiet op het aantal Sint-Niklazenaars in dit lijstje, en dus prijkt ook Pauwel hier met z’n nieuwe single ‘Deer’. Ook hij heeft een eerste album klaar (‘Dear’) en komt met een vernieuwd geluid naar buiten, dat zich nog steeds zeer lieflijk in je gehoorgang nestelt. Of hoe zelfs lugubure ontdekkingen op de bodem van een leeggelaten zwembad tot een innemend liedje kan leiden.

Oh: ‘Deer’ klinkt aanvankelijk groots en haast bombastisch, maar bewaard de warmte die Pauwel z’n eerste solo-ep zo behaaglijk maakte.

Aan zelfrelativering en decibeloutput geen gebrek bij gloednieuwe punkband Eating Rainbows. Een eerste plaat komt eraan, anderhalve minuut ‘Space’ is in de tussentijd voldoende om de band met onze buurvrouw op te blazen.

Oh: “Yeah yeah yeah” en “Come on come on come on” voelen eens niet aan als een geweldig cliché, in handen van Eating Rainbows, wat al een prestatie op zich is.

Niet toevallig loste Chibi Ichigo Paranoia net nadat de nachtclubs weer open mochten. ‘Paranoia’ is een ode aan schuren met onbekenden en die momenten waarop regels en plannen even verdwijnen.

Oh: “Zondig nu, bid later” is een tegeltjeswijsheid die aan elke biechtstoel zou mogen hangen.