Belgische platenlabels: Labelman

Steven Thomassen is bekend als booker bij internationaal agentschap Toutpartout, waar hij onderdak biedt aan onder meer Kurt Vile, Beach House en Jose Gonzalez. Eind jaren negentig startte hij ook zijn eigen platenlabel Labelman op. Na een paar jaar stilte zorgde de coronalockdown ervoor dat Labelman opnieuw in actie trad, met volgend jaar de 110de release op de planning.

Wat is het verschil tussen een platenlabel en een platenfirma?
Steven Thomassen: 'Die zijn bijna hetzelfde, maar toch een beetje anders. Dat onderscheid is tegenwoordig moeilijk te maken. Een platenfirma is wat algemener dan een label. Ik zie een label als iets met een duidelijke identiteit, ook qua imago naar buiten toe. Je moet bands zoeken die dat imago kunnen versterken, en vice versa. Sommige groepen willen getekend worden door een bepaald label omdat ze zich daarmee willen identificeren. Je hebt bijvoorbeeld specifieke metal- en hiphoplabels.

Muziek wordt een business zodra je als artiest uit je repetitiekot komt. Als je het wil maken en wil spelen, muziek wil uitbrengen en op de radio wil komen en je plaat in de winkel wil hebben, dan moet er een plan achter zitten. Dan komt er een business-kant bij kijken. Daarvoor klop je aan bij een label.

Ik zie mezelf als een indielabel: ik probeer mensen te tekenen die de indievibe hebben – al is dat soms een vies woord. Je voelt dat aan,  hoe een band zich wil profileren. Ik ga geen popsterren of hele commerciële dingen tekenen. Het is belangrijk dat je met mensen werkt die op dezelfde golflengte zitten, en dat start voor 99% bij mijn eigen smaak. Soms verandert die smaak wel wat. Omdat ik de laatste tijd Psychonaut en Amenra en Brutus doe met Toutpartout, krijg ik veel metalbands binnen, ook al vind ik die drie bands geen typische metalbands. Tien jaar geleden stond ik bekend als 'de americana en singer-songwriter kerel', terwijl mijn muzieksmaak altijd vrij breed is geweest.'

Zit er een verdienmodel achter Labelman?
'Dat valt nog af te wachten aangezien Labelman even heeft stilgelegen. Vroeger was het een cd-label, nu wordt de belangrijkste drager vinyl. Dat is ook nieuw voor mij. Ik verwacht geen groot verdienmodel maar het één versterkt het ander, omdat ik zelf dingen uitbreng waarvan ik met Toutpartout de boekingen doe. Als een band ergens gaat spelen en daar merch verkoopt, helpt dat. Maar Labelman zal niet meteen het verdienmodel van Toutpartout overnemen. Als je een dikke hit te pakken hebt, helpt dat ook. Alleen zorgen de lange wachttijden bij perserijen voor problemen. Releases die eraan zitten te komen zijn persingen tussen de tweehonderd en duizend stuks. Als die uitverkopen, moet je een half jaar wachten op de herpersingen door de lange wachttijden.

Nog nieuw is de samenwerking met PIAS, die instaan voor de wereldwijde verdeling van de albums. Dat was een belangrijke factor bij de heropstart van Labelman: ik wil geen label meer zijn voor bands onder de kerktoren. Er moeten mogelijkheden zijn naar het buitenland toe, zeker aangezien ik met Toutpartout ook internationaal werk qua boekingen.'

Er komt veel nieuwe muziek op je af. Hoe kies je de groepen waarmee je wil werken?
'Omdat ik al lang bezig ben, heb ik wel een groot netwerk. Ik word vaak via via gecontacteerd. Samenwerken met artiesten is voor Labelman gelijkaardig aan werken met Toutpartout, ik moet alleen meer investeren. Bij Toutpartout gaat dat vooral om tijd en energie. Als label moet je zelf geld op tafel leggen. Je moet cd’s en vinyl laten persen, je moet mechanische rechten betalen aan Sabam, je moet mensen inhuren om promotie te voeren. Ik kom pas in actie wanneer de albummaster is opgenomen. Ik betaal dan voor het artwork en de persing. Dat heet de licentie.'

Er wordt nu wel meer muziek gemaakt dan vroeger. Maakt dat jouw werk moeilijker?
'Muziek maken is gemakkelijker en democratischer geworden door thuisstudio’s en online distributie. Je moet dan wel zelf de promotie doen, en omdat er zo veel muziek verschijnt moet je echt wel opvallen. Ik let bijvoorbeeld altijd op de foto’s. Ik vind het belangrijk hoe bands zich presenteren. Dat is moeilijk geworden als ik zie hoeveel nummers ik in mijn mailbox binnenkrijg. Vroeger moest je als band een cassette of cd opsturen, dat is toch meteen een grotere drempel. Ik vind het op zich een positieve evolutie, alleen concurreer je als band nu met de hele wereld.'

Wat wil je nog bereiken?
'Ik wil me amuseren en bezig zijn met goede muziek de wereld in te sturen. Dat is altijd mijn betrachting of doel geweest. Ik wou nooit rijk worden, al wil ik geen financiële stress meer. Dat heb ik ooit wel gehad, en dat vind ik de ergste stress die er is. Ik wil met dingen bezig zijn die ik graag doe. Soms denk ik erover na om wat minder te doen, maar als er dan iets heel goeds voorbijkomt is het moeilijk om nee te zeggen.'

Ron Reuman & Mattias Goossens